Władysław Kulesza (major)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Kulesza
major piechoty major piechoty
Pełne imię i nazwisko

Władysław Antoni Kulesza

Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1900
Wierzbniku

Data i miejsce śmierci

1 lipca 1978
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

36 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Władysław Antoni Kulesza (ur. 18 kwietnia 1900 w Wierzbniku, zm. 1 lipca 1978 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 kwietnia 1900 w Wierzbniku, w ówczesnym powiecie iłżeckim guberni radomskiej, w rodzinie Antoniego[1] i Lucyny z Zagórskich (1868–1943), działaczki niepodległościowej, odznaczonej Medalem Niepodległości[2][3][4][5]. Był młodszym bratem Michała Henryka (1896–1942), ofiary obozu koncentracyjnego Auschwitz[2][6]. Ukończył szkołę powszechną w Jędrzejowie, następnie klasę 1. i 2. w Gimnazjum w Siedlcach, a później klasę 3. i 4. w Szkole Handlowej w Kielcach oraz trzy kursy Szkoły Rzemieślniczej w Olkuszu[7]. W międzyczasie (15 sierpnia 1914) wstąpił do Legionów Polskich[7]. Pełnił służbę w Biurze Werbunkowym w Kielcach, Jędrzejowie i Wadowicach[8]. 16 marca 1915 został zwolniony z Legionów jako małoletni[8]. 15 września 1915 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[8]. Od 1 lutego do 1 lipca 1918 był osadzony w więzieniu w Będzinie[7]. Po zwolnieniu z więzienia kontynuował działalność w POW[7].

1 listopada 1918 jako ochotnik wstąpił do V batalionu strzelców olkuskich i otrzymał rangę sierżanta.

Od 15 stycznia 1921 do marca 1922 był kadetem X klasy (kompania 1/X) Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy[9]. 9 września 1922 został mianowany z dniem 1 sierpnia 1922 podporucznikiem w korpusie oficerów piechoty i 31. lokatą z równoczesnym wcieleniem do 85 pułku piechoty[10].

Z dniem 26 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[11]. Pełnił służbę na stanowisku dowódcy plutonu, a następnie dowódcy kompanii w batalionie KOP „Nowe Święciany”[12]. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 189. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13][14]. 15 stycznia 1932 został przeniesiony z KOP do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko dowódcy kompanii[12][15][16]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14][17]. W tym czasie dowodził 1. kompanią 72 pp[18]. 1 kwietnia tego roku został przeniesiony do 36 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy II batalionu[12].

II batalionem 36 pp dowodził w kampanii wrześniowej[7]. 12 września 1939 w bitwie pod Brwinowem został kontuzjowany (złamanie żeber)[19][20]. Po kapitulacji załogi Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał kolejno w Oflagu IV C Colditz, Oflagu II A Prenzlau, Oflagu II D Gross-Born i od 17 września 192 w Oflagu VI B Dössel[6]. 7 maja 1946, po uwolnieniu z niewoli, wrócił do Polski[12].

Zmarł 1 lipca 1978 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim[21][2].

Był żonaty z Janiną ze Świderskich (1902–1991), z którą miał córkę Barbarę Antoninę, ps. „Tosia” (1927–1998), w konspiracji żołnierza II batalionu szturmowego „Odwet”, a w powstaniu warszawskim łączniczkę dowódcy pułku AK „Baszta”[1][2][22].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  2. ↑ a b c d Cmentarz Stare Powązki: LUCYNA KULESZA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-05-14].
  3. ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172.
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-14].
  5. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-14].
  6. ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-05-14].
  7. ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 5.
  8. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3, 5.
  9. ↑ Szkic historyczny 1924 ↓, s. 104.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922, s. 715.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 398.
  12. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 333.
  14. ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 533.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 255.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 600.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 33.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 633.
  19. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 5.
  20. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 167.
  21. ↑ Władysław Antoni Kulesza. Muzeum Polskich Formacji Granicznych. [dostęp 2024-05-14].
  22. ↑ Barbara Antonina Kulesza. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2024-05-14].
  23. ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 385.
  24. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  25. ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35.
  26. ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 77.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 8 lipca 1922, s. 484.
  29. ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 243.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Kulesza_(major)&oldid=73812342”